Rindhang

ASALE nalika bada taun kepungkur dheweke nduweni nomer ponselku. "Saka Rini," kandhane mangsuli pitakonku.

Ya, minangka kanca SMP, aku isih ora lali Rini.

Rini kancane Kadarwati, Zahrotun lan Sali. Jeneng sing dak sebut pungkasan iku saiki kabare wis sukses nang Bali. Duwe salon sing rame pelanggane. Lan; Sali sing pancen wiwit biyen kemayu kuwi, saiki operasi dadi wadon lan krungu-krungu jenenge ganti dadi Shally.

"Aku Rindhang," kandhane liwat ponsel.

Dak peksa ngiling-iling, jan ora kelingan blas.

"Pancen aku ora nganti lulus," Rindhang nutukake, " sawuse ngantem Pak Juma'i, aku langsung metu. Ra sekolah ra pathek'en," guyune jan ucul-cul.

Ya tekan kuwi, nganti saiki, terus wae Rindhang hubungi aku. Yen ora nelepon, ya SMS. Ra pandhang wektu; kadhang tengah wengi. Tapi siji; dheweke ora dak wenehi alamat omahku.

"Wedi yen dak parani ya?"

Aku ora mangsuli.

Nanging, kerana penasaran, sawuse meh selawe taun ora ketemu, aku nyempatke janjian ketemu.

ooOoo

Rambute rada brintik, kulitane rada ireng. Wong lanang nang ngarepku iki nganggo jaket kulit, dedeg-piyadege atletis.

"Akhire...." Rindhang mapak aku nang lawang restoran. Dheweke ora mung nyalami, tapi ngrangkul aku kanthi raket. Nanging aku malah krasa aneh; sapa satemene Rindhang iki?

"Piye, wis iling?"

Sajujure aku lali, nanging mesthi ora patut yen aku kanthi blaka-suta kandha mangkono ing ngarepe. "Wah, tambah gagah saiki..."

"Awakmu ya awet enom," walese. "Dak kira biyen kowe tenanan karo Rini. Eh jebul malah ucul tekan dhusun kesasar ing kutha iki..."

"Lha awakmu kok ya nganti tekan kene iki ya kepriye critane?"

Rindhang malah ngguyu kaya mamerke untune sing putih, kosok-baline karo pakulitane.

Ing meja wis pepak isine. Rindhang nyumanggakne, kandhane, "Ayo, ora usah isin. Kabeh wis dak bayar kok. Anggep wae iki aku ngurmat kanca lawas sing seprapat abad ra ketemu.."

Sinambi ngono, Rindhang takon-takon keluargaku; anak bojoku. Dak jawab sa anane. Dak tutupi saperlune. Lha iya ta? Kanca ya kanca. Iku selawe taun kepungkur. Saiki aku ora weruh sapa sejatine dheweke.

"Aku ya ngene iki. Penggaweanku ya uyar-uyur ngene iki," kandhane.

"Mung uyar-uyur kok mobilmu apik", sangkalku. "Ra mungkinlah.."

"Sawuse metu sekolah kae," sawuse nyumet udut, Rindhang kandha, "aku mrana-mrene. Nang Kalimantan rong taun, nang Papua pitung taun. Nalika aku bali nyang ndesa, kowe wis ra ana. Jare kanca-kanca, kowe neruske sekolah nyang kutha."

Aku ngrungokake wae.

"Njur aku kerja melu Pak Gelam."

Pak Gelam? Wah, jaman nang ndesa biyen, sapa sing ora wedi marang wong lanang gedhe-dhuwur kanthi brengos njlaprang, lengene nganggo gelang oyot mbuh wit apa, menyang ngendi wae tansah nganggo klambi ireng lan udheng abang. Rindhang kerja melu Pak Gelam? Padhahal Pak Gelam iku raja begal.

"Limang taun aku melu Pak Gelam. Asile ra sumbut karo akibate. Durung yen kecekel, durung yen dibui..."

Dheg.

Ora kleru graitaku.

Senajan aku rada kaget, aku macak adhem wae. Nanging geneya iku dicritaake marang aku. Kudune iku lak dadi wadi lan tansat dikempit rapet. Apa krana aku dianggep kanca lawas njur dheweke entheng wae ngumbar crita kaya mangkono. Rasa-rasane kok ya ana maksute iki. Nanging apa?

"Aku wis nyangka kawit biyen yen kowe bakal dadi wartawan."

Aku unjal ambegan.

"Rini sing crita," mbuh kok Rindhang sering nggunakaake jeneng kuwi.

"Njur nang kutha iki awakmu wis pirang taun?" pitakonku kuwi minangka supaya dheweke ora nyebut jenenge Rini maneh.

"Wolung taun dadi kacung, lan wiwit telung tahun iki nyekel dhewe."

"Bisnis apa?"

"Akeh cara kanggo golek sangu urip," Rindhang mesem. "Kowe milih dadi wartawan, Rini ternak pitik lan nandur sengon, Sali dadi pengusaha salon."

Umpamane main bal-balan, Rindhang iki kaya nggiring bal. Mrana-mrene, tendhang mrana, tendhang mrene, nanging ana tujuan sing bakal disampekake.

"Koranmu maju ya?" pitakone.

"Lumayanlah."

"Padhahal jaman saiki ora gampang ngopeni bisnis cetak sing saingane online lan televisi,"

Aku ngguyu ngembang tebu.

"Kowe pingin mobilmu ganti anyar?; aku duwe cara."

"Apa?"

"Lerenana yen ndukung Bu Rasti dadi Walikota maneh."

Aku mesem.

"Iki tenan lho, Di." Rindhang mbukak tas lan njupuk amplop kandel terus diseleh meja nang ngarepku. "Poine, aku iki ya kena yen diarani tim suksese Pak Marto. Lan aku rada ora dhemen yen kowe golek-golek salah-lupute Pak Marto, terus kok udal nang rubrik investigasi koranmu"

Aku unjal ambegan.

"Intine, aku pingin kowe isa sak dalan karo aku; ndhukung Pak Marto kanggo nglawan Bu Rasti. Iki isa diarani panjer, yen mengko kelaksanan Pak Marto dadi Walikota, isih ana sing luwih gedhe tinimbang iki," Rindhang nyedakke amplop lemu iku nyang ngarepku. *****